εναντιοτροπία

η (Α ἐναντιοτροπία)

νεοελλ.

1. η τροπή προς το αντίθετο, εναντιότητα, αντίφαση, αντινομία, ασυμφωνία, το ασυμβίβαστο

2. φυσική ιδιότητα που παρουσιάζουν οι εναντιότροπες ουσίες, οι οποίες εμφανίζονται με δύο διαφορετικές φυσικές μορφές με περιοχές σταθερότητας αντίθετες ως προς μια ορισμένη θερμοκρασία ή πίεση

αρχ.

η αντίθεση τού ήθους, τού χαρακτήρα, τής διαπλάσεως, ασυμφωνία, αντινομία.